Κοντά στα 50 η δεύτερη ενηλικίωση…
Σ’ αυτή την δεκαετία της αίσθησης «μου έμεινε λίγο χρόνος», της οργής προς τον εαυτό , της κατάθλιψης, και των ασθενειών Θα βρεθούμε αναπόφευκτα σ αυτό το κατώφλι αδιεξόδου, στο οποίο κραυγάζει μέσα μας : ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ!
Είναι μια δυνατή προσταγή για αυθεντική ενηλικίωση που δεν μπορούμε πλέον να την καταπιέζουμε και να μην την ακούμε.
Φτάνει πια με τις δήθεν ζωές, τις δήθεν σχέσεις κουβαλώντας έναν σερνόμενο αποσυνδεμένο εαυτό …
Μία αξόδευτη αγάπη προς εμάς, ζητάει την προσοχή μας.
Μια αβίωτη ζωή που να μας αντιπροσωπεύει, μας περιμένει να την συναντήσουμε.
Και να επιτέλους έφτασε η στιγμή …
Τώρα που έχουμε κάνει όλους τους κύκλους των κοινωνικών προσταγών , που έχουμε περάσει με επιτυχία ή μη, μέσα από τις επίπλαστες ανάγκες χωρίς ωστόσο να έχουμε εκπληρωθεί ούτε να έχουμε αγαπήσει και αγαπηθεί , τώρα είναι η στιγμή να γίνουμε συνειδητοί και να εκμαιεύσουμε το νόημα της ζωής ακριβώς μέσα από αυτή την βαθιά ματαίωση.
Τώρα είναι η ώρα να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από τα μοτίβα και τους ρόλους και να αναλάβουμε την απόλυτη προσωπική ευθύνη μας ώστε να πάψουμε να χρεώνουμε στους άλλους τα δικά μας άλυτα και ανεπίγνωστα μέρη του εαυτού μας.
Μας δίνετε μια δεύτερη ευκαιρία επαναπροσδιορισμού και αναγέννησης.
Μια ευκαιρία να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα της παράδοσης στον ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ μας εαυτό.
Να μη φοβηθούμε την μετάβαση προς την μεταμόρφωση.
Να εμπιστευτούμε την διαδικασία της ωρίμανσης, ενθυμούμενοι τις κάμπιες που σκοτώνουν τον εώς τότε εαυτό τους για να γίνουν πεταλούδες.
Το βασικό συστατικό που θα γίνει αρωγός μας, σ’ αυτή την μετάβαση είναι η ταπεινότητα είναι το «δεν ξέρω» είναι η απόφαση να αφήσουμε πίσω όλους τους προγραμματισμούς και ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και να δώσουμε στη θέση τους μια φρέσκια ματιά στην παρούσα στιγμή .
Να εμπιστευτούμε την διαίσθηση ενός εσώτερου εαυτού και να του επιτρέψουμε να μας καθοδηγεί για να ανακαλύπτουμε και να εκπληρώνουμε μόνοι μας τις ανάγκες μας. Αποχαιρετούμε το «εγώ κι άλλοι» , τους διαχωρισμούς , το φαίνεστε και πηγαίνουμε στο «εγώ και ο εσώτερος εαυτός μου» που εν τω βάθη του, επικοινωνεί και ενώνετε με όλα τα όντα.
Σταματάμε να ελπίζουμε, να ευχόμαστε, να προσδοκούμε, να κρίνουμε και ξανά ορίζουμε νέους από την αρχή υπεύθυνους τρόπους κοινωνικής συσχέτισης με την παράλληλη ειλικρίνεια με τον εαυτό μας.
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως οι σχέσεις είναι ο ενδιάμεσος χώρος και είναι αυτό που εν τέλη μετράει.
Μια ατμόσφαιρα συνεργασίας που προέρχεται από το ΕΜΕΙΣ!
Ούτε μόνο από το ΕΓΩ ούτε μόνο από το ΕΣΥ. Έτσι είτε μέσα από την συσχέτιση είτε μέσα από την μοναχικότητα επιστρέφουμε στην αυθεντική επαφή με ΕΜΑΣ, αξιοποιώντας τα βιώματα όπως ακριβώς συμβαίνουν στο τώρα με τη νέα τους επίδραση.
Ας αγκαλιάσουμε τη σκιά μας (Αυτόν τον πλούσιο ζωτικό χώρο ) μαζί με την συνειδητοποίηση της αντίστοιχης αθωότητας μας και να αξιοποιήσουμε τον πόνο ως αφύπνιση για την ανάπτυξη μας.
Πεθαίνοντας ο ψευδής εαυτός της άγνοιας θα αντικατασταθεί από το νέο υπεύθυνο «εαυτό-φίλο» μας για να αναλάβει ολοκληρωτικά την ευθύνη της σωματικής και πνευματικής του υπόστασης.
Η μέση ηλικία λοιπόν είναι το πέρασμα από το ψεύτικο στο αληθινό και ο προπομπός της περαιτέρω πνευματικής μας ανάπτυξης.
Η μέση ηλικία είναι το πέρασμα από το ψεύτικο στο αληθινό και ο προπομπός της περαιτέρω πνευματικής μας ανάπτυξης.
Δεν περιμένω πλέον κάποιος να με σώσει, αλλά αφήνομαι στο άπειρο ον που ήδη είμαι να με οδηγεί,με εμπιστοσύνη.
Μόνο και εφόσον έχουμε χορτάσει έναν αυθεντικό εαυτό θα είμαστε σε θέση να ανοιχτούμε σε μία «Ανατροπή ζωής» μέσα από την πνευματική αναζήτηση, η οποία θα μας αποταυτίζει από τον περιορισμένο ανθρώπινο εαυτό μας, και θα μας αγκυροβολεί στον αθάνατο θεϊκό που είναι άλλωστε και η αληθινή μας φύση.