Να “πεθαίνεις” πριν πεθάνεις
Μπορεί ο φόβος του θανάτου να είναι κοινός για όλους μας, αλλά η διαφορετικότητα του καθενός μας, του αποδίδει άλλου είδους φοβία.
Ας το συλογιστούμε λοιπόν μαζί…
Γιατί φοβόμαστε το θάνατο ?
Ίσως να φοβάσαι το ότι δεν έζησες,
δεν συνδέθηκες βαθιά,
το ότι δε χόρτασες την αγάπη, την πληρότητα, το αληθινό κομμάτι του εαυτού σου.
Ίσως πάλι δεν έχεις προλάβει να καλλιεργήσεις (σε αυτό τον περιορισμένο χρόνο που σου δόθηκε) μία αφυπνισμένη συνειδητότητα, η οποία θα σου επιτρέψει να έχεις την αίσθηση της αθανασίας και της αυτεπίγνωσης κατά τη στιγμή της μετάβασης.
Ίσως ακόμα να έχεις κλειδωθεί πολλά χρόνια έξω από τον πραγματικό σου εαυτό, να έχεις ζήσει ζωές άλλων, να έχεις αναλάβει περιττά φορτία,
να έχεις ξεπληρώσει κάρμα…
να έχεις φοβηθεί την εσωτερική σου ορμή κ.ά
Χάθηκες σε μια μηχανικότητα υποχρεώσεων, τραυμάτων, χωρίς να έχεις “εξαργυρώσει” ακόμη τα ατομικά σου βιωματικά δικαιώματα στην ύπαρξη.
Εδώ στον υλικό κόσμο, το σώμα μας εκφράζει την αθάνατη ψυχή του μέσω των πέντε αισθήσεων, των δημιουργημάτων του και των πράξεών του.
Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όταν αφήσω όλων των ειδών τα δημιουργήματά μου και φύγω, θα αφήσω εμένα την ολότητά μου την αιώνια παρουσία μου.
“Χάνω” εμένα ή αυτά?
Χάνω το ΕΙΜΑΙ η το ΕΧΩ?
Οχι ασφαλώς…
Το ΕΙΜΑΙ συνεχίζει σε κύκλους εμφάνισης- εξαφάνισης, εναλάσοντας μορφές και κόσμους.
Η ζωή είναι μία συνεχόμενη προετοιμασία αποχωρισμού,
αν έχω εκπαιδευτεί αρκετά στις απώλειες, είμαι πλέον εξοικειωμένος πώς μαζί με τις ταυτίσεις πάνε παράλληλα και οι αποταυτίσεις.
Στην ταύτιση μαθαίνω να αξιώνω και να εκτιμώ το κάθε τι, σαν να είναι η τελευταία του φορά, και στην αποταύτιση ενσωματώνω τον πλούτο που μου πρόσφερε, για να το χαρίσω στην επόμενη ταύτιση.
Έτσι γίνεται μια δεξιότητα εν χορό, σε αέναο ρυθμό.
Και επειδή δεν έχεις κανέναν παρά μόνο εσένα και το δικό σου φαινομενικό σώμα ,
είσαι μόνο ΕΣΥ! αξίωσε το!!!
και μόλις βγάλεις τη λέξη ΕΧΩ και ΔΙΚΟ ΜΟΥ από το λεξιλόγιό σου Θα παραμείνει το ΕΙΜΑΙ !!!
και αυτόματα το είμαι δεν εξαρτάται από τίποτα
Γίνεσαι μία καθαρή ΠΑΡΟΥΣΙΑ!
που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα πια…
Για αυτό, σου λέω αναθεώρησε τον τρόπο που βλέπεις το θάνατο και ξεκουράσου μέσα στις απώλειες,
στο θάνατο ,
στη διάλυση του γνωστού,
Κι ΑΝΟΙΞΟΥ στο άγνωστο
Ανοίξου στην κατάσταση να….
“πεθαίνεις” πριν πεθάνεις.
Μετά από τέτοια εκπαίδευση αυτεπίγνωσης και απελευθέρωσης , Θα είναι άραγε πιο ομαλή η οριστική μετάβαση?
Για να δούμε…
Τουλάχιστον θα έχει πιο ευχάριστη και ενδιαφέρουσα αναμονή!