Κρίμα να λέμε την συνεξάρτηση, αγάπη.
Μια σχέση συνεξάρτησης είναι σαν ένα τείχος που χτίζεται από δύο ανθρώπους.
Το τείχος είναι δυνατό και αδιαπέραστο, και ο καθένας από τους δύο ανθρώπους έχει χτίσει τη δική του πλευρά.
Η μία πλευρά του τείχους είναι φτιαγμένη από φόβο. Ο φόβος της εγκατάλειψης, ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος της μοναξιάς. Ο άνθρωπος που χτίζει αυτή την πλευρά του τείχους έχει μάθει ότι η αγάπη είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Τον πόνο της εγκατάλειψης, τον πόνο της απόρριψης, τον πόνο της μοναξιάς.
Η άλλη πλευρά του τείχους είναι φτιαγμένη από ανάγκη. Η ανάγκη για αγάπη, η ανάγκη για αποδοχή, η ανάγκη για σύνδεση. Ο άνθρωπος που χτίζει αυτή την πλευρά του τείχους έχει μάθει ότι η αγάπη είναι κάτι που του δίνεται από τους άλλους. Δεν είναι κάτι που μπορεί να το δημιουργήσει μόνος του.
Και έτσι, οι δύο άνθρωποι ζουν μέσα στο τείχος τους. Ο καθένας από αυτούς φοβάται να το κατεδαφίσει, γιατί φοβάται τι θα συμβεί αν το κάνει.
Ο φόβος του ενός ενισχύει τον φόβο του άλλου,
και το τείχος γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Η αγάπη δεν είναι αυτό. Η αγάπη δεν είναι φόβος, δεν είναι ανάγκη.
Η αγάπη είναι ελευθερία.
Είναι η ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου,
να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, να ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις.
Η συνεξάρτηση είναι μια μορφή βίας . Μια βλάβη που ξεκινάει από μέσα μας, από τα τραύματά μας, και στη συνέχεια εκδηλώνεται στις σχέσεις μας.
Η θεραπεία της συνεξάρτησης είναι μια δύσκολη διαδικασία, αλλά είναι εφικτή.
Απαιτεί δουλειά, αφοσίωση και υποστήριξη.
Μια διαδικασία που αξίζει τον κόπο, γιατί όταν θεραπεύσουμε τη συνεξάρτησή μας, θα είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε την αγάπη όπως πραγματικά είναι.
Θα είμαστε ελεύθεροι να αγαπήσουμε να συνδεθούμε ουσιαστικά και να είμαστε εξίσου και αμοιβαία αγαπητοί.
Θα είμαστε ελεύθεροι έξω από τείχη , ειρηνικοί και πλήρεις !
Μια σχέση συνεξάρτησης είναι σαν ένα τείχος που χτίζεται από δύο ανθρώπους